Friday, February 02, 2007
Πρώιμη Ψύχωση
Σήμερα βρέθηκα σε ανάδρομη σκέψη.Για κάπως ακαθόριστους λόγους βρέθηκα στο παρελθόν το 1978. Θυμήθηκα το πρώτο lp που αγόρασα και ανακάλεσα (κομψό συνώνυμο του “μυρήκασα”…) το συναίσθημα εκείνο. Καθοριστικό και αδιαπραγμάτευτο.
Η εκπομπή του Γιάννη Πετρίδη ευθύνεται φυσικά για την αγορά μου. Και συγκεκριμένα το “Like Clockwork”, ένα single που στα σχεδόν προεφηβικά, τότε, αυτιά μου ακουγόταν ως επαναστατικό τραγουδάκι αλλά με singalong ρεφρέν (αυτό το “ay ay ay…” μου θυμίζει ακόμα τραμπάλα και το “tick tack, tick tack” της εισαγωγής είναι ταυτισμένο με μια υπόσχεση που γιγαντώνεται) και έναν τραγουδιστή που ασυναίσθητα, φαντάζομαι, έπαιρνε τις διαστάσεις ήρωα του δρόμου.
Δεν έχω απαντήσει ακόμα στο γιατί…Όταν βγήκα από το δισκοπωλείο (ABC το έλεγαν – σήμερα είναι κατάστημα με χριστιανικούς πίνακες!) κρατώντας το “A Tonic For The Troops” των Boomtown Rats δεν είχα καταλάβει και πολλά πράγματα για το τι θα ακολουθούσε στο απώτερο μέλλον. Αυτό που ένιωθα όμως ήταν ότι κρατάω κάτι πολύτιμο και με μεγάλη αξία. Aκούγοντάς το στο σπίτι ξανά και ξανά (και ξανά και για μια φορά ακόμα…) ένιωθα ότι το ρουφάω όχι μόνο με τα αυτιά μου αλλά με όλους τους πόρους μου. Ο Geldof έμπαινε στο σύστημά μου από παντού – ήμουν κάπως σαν ανοχύρωτη πόλη ή μάλλον σαν κάποιος που προσγειώνεται στο μέσον μιας πολύβουης πόλης και σιγά – σιγά πιάνει τον εαυτό του να γοητεύεται και από τα κτίρια που βλέπει…
Το πρώτο ήταν το “Like Clockwork”, το δεύτερο που με γοήτευσε, το τεράστιο και πολυδαίδαλο “Rat Trap”, το τρίτο το “Living In An Island” (ένα υπερχαρούμενο hoping στα δικά μου αυτιά), μετά το “(I’ve Never Loved) Eva Brown”… Ένα – ένα τα ψηλά κτίρια άρχιζαν να παίρνουν μορφές και να δείχνουν το καθένα, την πραμάτεια του… Η ψύχωσή μου ήταν τέτοια με εκείνο το album που το τραγουδούσα παντού… με αυτοσχέδια στιχάκια – συχνά αρλούμπες που με βόλευαν για να μιμούμαι τους πραγματικούς στίχους. Άρχισα να μιμούμαι τα “ψηλά κτίρια” – φυσικά η επαφή χανόταν με τους γύρω μου όταν άκουγαν κάτι περίεργους ήχους να βγαίνουν από το στόμα μου και εκφράσεις που γενικά, δεν δικαιολογούνταν στο συγκροτημένο περιβάλλον ενός σχολείου, μιας γειτονιάς, ή ενός σινεμά… I’ve never loved Eeeeeeeeeeeeeeeva Broooooooown…
Το “A Tonic For The Troops” το ξαναγόρασα σε cd όταν επανακυκλοφόρησε μαζί με τον υπόλοιπο κατάλογο των Boomtown Rats (τα υπόλοιπα πέντε albums τους δηλαδή). Δεν το ξανάκουσα όμως όταν το έφερα στο σπίτι.Το digipack με τρόμαξε. Ενισχυμένο. Deluxe. Remastered. Με πρόσθετα κείμενα…Αισθάνθηκα σαν να κάνουν αναπαλαίωση στα “ψηλά κτίρια”, σαν να τα φωτίζουν και να τους περνούν ένα lifting στις προσόψεις και ένα botox στα μπαλκόνια. Όμορφα. Αλλά όχι απαραίτητα.
# posted by CutiesCabs @ 6:14 AM 
Comments:
<< Home
Αύγουστος (νομίζω) του 1987. Αγοράζω από ένα δισκάδικο στη Χαλκίδα -που δεν πρέπει να υπάρχει πια- το 'Appetite For Destruction' (δε θέλω σχόλια). Με το γνωστό, απαγορευμένο εξώφυλλο, το οποίο περιεργαζόμουν στα κρυφά στο τρένο στην επιστροφή για το σπίτι. Θυμάμαι πολύ καλά πως ήταν Σάββατο, είχε αρχίσει να νυχτώνει, κι όταν άκουσα πρώτη φορά τον δίσκο είχα ελαφρώς τρομάξει, κάτι κουνήθηκε μέσα μου. Έκτοτε δεν τον έχω ξανακούσει. Το πικάπ μου έχει διαλυθεί, αγνοώ που βρίσκεται το βινύλιο καταχωνιασμένο.
Για σένα ευθύνεται ο Πετρίδης, εγώ ακόμη δεν έχω ανακαλύψει ποιος είναι ο υπεύθυνος αυτής της επιλογής.
Για σένα ευθύνεται ο Πετρίδης, εγώ ακόμη δεν έχω ανακαλύψει ποιος είναι ο υπεύθυνος αυτής της επιλογής.
θα πρέπει να είσαι ο μοναδικός που άκουσε το "Appetitie For Destruction" ΜΟΝΟ μια φορά... Υποτίθεται αυτοί δεν είναι εθιστικοί;
Εμμ...δεν εννοώ πως τον άκουσα μια φορά μόνο. Απλά από τότε (το 87 that is) έχω να τον ακούσω ξανά (ολόκληρο, γιατί κομμάτια παίζονται κατά καιρούς παντού).
Υπάρχει και κλινική απεξάρτησης;
Υπάρχει και κλινική απεξάρτησης;
Σε αυτή την κλινική που λες, παίζει μόνο Gentle People! Πάμε? Θέλω και εγώ να αποβάλλω κάτι τοξίνες.
Το πρώτο ΕΛΠΙ που αγόρασα (από το metropolis, που τότε πουλούσε ΕΛΠΙΣ) ήταν το "best οf R.E.M." (από την αρχή τους μέχρι και τον δίσκο document αν δεν απατώμαι).
πρέπει να ήταν 1994. Το είχα λιώσει το δισκάκι ομολογώ (γιατί τότε έπερνα κάτι ή αγγάρευα κάποιον να μου γράψει κανά κασσέτο και το άκουγα για πολυυυυύ καιρό)
Έτσι θυμάμαι στιγμές ευφορίας, στο σαλόνι του σπιτιού (όπου και το πικάπ) με κλειστή την συρόμενη πόρτα, στον έξω κόσμο, να τραγουδάω και να χορεύω(;) ή μάλλον να κοπανιέμαι με τα αγαπημένα μου carnival of all sorts, talk about the passion, perfect circle, can't get there from here....και τα λοιπά..
πρέπει να ήταν 1994. Το είχα λιώσει το δισκάκι ομολογώ (γιατί τότε έπερνα κάτι ή αγγάρευα κάποιον να μου γράψει κανά κασσέτο και το άκουγα για πολυυυυύ καιρό)
Έτσι θυμάμαι στιγμές ευφορίας, στο σαλόνι του σπιτιού (όπου και το πικάπ) με κλειστή την συρόμενη πόρτα, στον έξω κόσμο, να τραγουδάω και να χορεύω(;) ή μάλλον να κοπανιέμαι με τα αγαπημένα μου carnival of all sorts, talk about the passion, perfect circle, can't get there from here....και τα λοιπά..
Όποτε γράφεις φίλε ξυπνάς ωραίες μνήμες. Να το κάνεις πιο συχνά. Μια φορά το μήνα δεν (μου) φτάνει.
# posted by 
: 6:26 AM
: 6:26 AM
Βλαχάκι - είναι πολύ παρήγορο ότι ξεκίνησε με R.E.M. Αν μη τι άλλο η συνέχεις μόνο ενδιαφέρουσα θα μπορούσε να είναι. Και από,τι μυρίζομαι, είναι.
Ίνδικτε - σ' ευχαριστώ πολύ, guy.
Προσπαθώ και γω να πειθαρχήσω και να ποστάρω τακτικότερα.
Keep up!
Ίνδικτε - σ' ευχαριστώ πολύ, guy.
Προσπαθώ και γω να πειθαρχήσω και να ποστάρω τακτικότερα.
Keep up!
Φίλτατε χτύπησες φλέβα! Το εν λόγω άλμπουμ τυχαίνει να είναι ένα από τα 10 πιο αγαπημένα μου όλων των εποχών!
Ήταν παραμονές Χριστουγέννων του 1978... Η σελίδα "Νεολαία 78" του Ελληνικού Βορρά διοργάνωσε μια εκδήλωση στο ξενοδοχείο Καψής της Θεσσαλονίκης, όπου έπαιξαν οι Σπυριδούλα (το Φλου ήταν και είναι για μένα ο καλύτερος ροκ δίσκος στα ελληνικά). Παρών στην εκδήλωση ήταν και ο Γιάννης Πετρίδης που στο τέλος μοίρασε δίσκους - δώρα. Εμένα μου έλαχε το Tonic... Δεν θυμάμαι αν κάποιο άλλο τραγούδι μού δημιούργησε τόσες εικόνες (εξαιρώντας το Again του Peter Hammill) όσες το Rat Trap, που με τον στίχο "... coat buttoned 'gainst the cold..." μ' έκανε να παραπονιέμαι που δεν είχε αρκετό κρύο στην Ελλάδα! Τότε φυσικά δεν ήξερα ποιος ήταν ο Howard Hughes - κι ούτε υπήρχαν πολλοί να με φωτίσουν - ενώ σε λίγα χρόνια θα μάθαινα την Eva Braun. Είχα κολλήσει επίσης στο εξαιρετικό Like Clockwork αλλά και το Living In An Island...
Έχω ξεχάσει πώς ακουγόταν αυτό το άλμπουμ δίχως scratches!
Post a Comment
Ήταν παραμονές Χριστουγέννων του 1978... Η σελίδα "Νεολαία 78" του Ελληνικού Βορρά διοργάνωσε μια εκδήλωση στο ξενοδοχείο Καψής της Θεσσαλονίκης, όπου έπαιξαν οι Σπυριδούλα (το Φλου ήταν και είναι για μένα ο καλύτερος ροκ δίσκος στα ελληνικά). Παρών στην εκδήλωση ήταν και ο Γιάννης Πετρίδης που στο τέλος μοίρασε δίσκους - δώρα. Εμένα μου έλαχε το Tonic... Δεν θυμάμαι αν κάποιο άλλο τραγούδι μού δημιούργησε τόσες εικόνες (εξαιρώντας το Again του Peter Hammill) όσες το Rat Trap, που με τον στίχο "... coat buttoned 'gainst the cold..." μ' έκανε να παραπονιέμαι που δεν είχε αρκετό κρύο στην Ελλάδα! Τότε φυσικά δεν ήξερα ποιος ήταν ο Howard Hughes - κι ούτε υπήρχαν πολλοί να με φωτίσουν - ενώ σε λίγα χρόνια θα μάθαινα την Eva Braun. Είχα κολλήσει επίσης στο εξαιρετικό Like Clockwork αλλά και το Living In An Island...
Έχω ξεχάσει πώς ακουγόταν αυτό το άλμπουμ δίχως scratches!
<< Home
