Sunday, October 29, 2006

 

Marc Almond . The House Is Haunted

The house is haunted
By the echo of your last goodbye
The house is haunted
By the memories that refuse to die
I can't get away from the vision that brings
Intimate glimpses of intimate things
A voice in my heart like a torch singer sings
I wonder who's kissing you now
The house is hauntedBy the echo of your favourite song
The place is cluttered up
With memories that have lived too long
Much too long
The ceilings are white but the shadows are black
The ghost in my heart says
You'll never come back
The house is haunted
By the echo of your last goodbye
I'll never forget you
The house is haunted
By the echo of your last goodbye

Tuesday, October 24, 2006

 

Minnie Me

Οι συνειρμοί που κάνουμε μεταξύ τραγουδιών και ανθρώπων είναι εντελώς αυθαίρετοι.
Ακούω το "Les Fleurs" της Minnie Ripperton και θυμάμαι τη Λ. να βγαίνει από την κουζίνα στο μπαλκόνι του σπιτιού στο νησί, κρατώντας ένα ποτήρι κρασί και ένα τσιγάρο.
Η Λ. δεν έχει εκδηλώσει ποτέ καμμια ιδιαίτερη αγάπη για το συγκεκριμένο κομμάτι...

Monday, October 23, 2006

 

Lee Hazelwood . My Autumn's Done Come

Kiss all the pretty ones goodbye
Give everyone a penny that cry
You can throw all my tranquil' pills away
Let my blood pressure go on its way

For my autumn's done come
My autumn's done come.
Done come

Let those 'I-don't-care-days' begin
I'm tired of holding my stomach in
No more slinky folk dollars for me
I'll take Sears & Roebuck dollars gladly

For my autumn's done come
My autumn's done come.
Done come

Bring me water short and scotch tall
A big long black cigar that ain't all
Hang me a hammock between two big trees
Leave me alone, damned!
Let me do as I please

For my autumn's done come
My autumn's done come.
Done come

(Θα το βρείτε στη νέα συλλογή των Air, Late Night Tales)

Friday, October 20, 2006

 

In A Broken Dream

Είναι ένα από τα αγαπημένα τραγούδια μου όλων των εποχών.
Το λατρεύω με ένα μοναδικό τρόπο.
Ο τρόπος που τραβάει τον στίχο ο εκάστοτε ερμηνευτής (από Rod Stewart μέχρι Kathryn Williams) έχει έναν συνταρακτικό τρόπο να παίζει άρπα με τις ψυχικές σου χορδές. (Στο e-very daaaaaaaayyyyy I spend my time...) Sorry αν ακούγεται corny αυτό αλλά είναι πέρα για πέρα αλήθεια.

Πρωτοηχογραφήθηκε από τους αυστραλούς Python Lee Jackson το 1969 με καλεσμένο στα φωνητικά τον -όχι-και-τόσ-συμπαθή-σε-μένα Rod Stewart γιατί κρίθηκε ότι το γρέζι του ταιριάζει πιο πολύ με την downtempo διάθεση του τραγουδιού.
Επιτυχία όμως έγινε το 1972, ανεβαίνοντας στο Νο.3 του αγγλικού chart και σε ένα μέτριο No.56 του αμερικανικού.
Η διαχρονικότητα όμως του τραγουδιού έκανε τον Leonard Cohen, τον Neil Young, τον Kurt Cobain να ζηλέψουν τρελά και να προσπαθήσουν να διασκευάσουν...
Ok...

Καμία διασκευή όμως δεν έφτασε αυτήν των Fingerfood, δηλαδή της Pinkie Maclure (φωτο δεξιά) και του John Wills. που σε ανύποπτο χρόνο το κυκλοφόρησαν σε single....
Ένα ακατέργαστο διαμάντι του trip hop, ένα κρυμμένο μυστικό της μεταβιομηχανικής μουσικής παράδοσης... Η Pinkie (στη φωτο δεξιά live) ερμηνεύει το τραγούδι με έναν συγκλονιστικό τρόπο, σα να είναι η τελευταία μέρα της στη γη.
Μπορείτε να το ακούσετε στην συλλογή "Boarding Pass" του Δημήτρη Παπασπυρόπουλου.

Every day I spend my time
Drinkin' wine, feelin' fine
Waitin' here to find the sign
That I can understand

Yes I am.

In the days between the hours
Ivory towers, bloody flowers
Push their heads in to the air I don't care if I ever know
There I go

Don't push your love too far
Your wounds won't leave a scar
Right now is where you are
In a broken dream

Did someone bow their head ?
Did someone break the bread ?
Good people are in bed
Before nine o'clock.

On the pad before my eyes
Paper cries, tellin' lies
The promises you gave
From the grave of a broken heart
Hmm Every day I spend my time

Drinkin' wine, feelin' fine
Waitin' here to find the sign
That I can understand
Yes I am. Oh.

I sit here in my lonely room
Don't push your love too far
You know your wounds won't even leave a scar
Right now is where you are
In a broken dream
And don't you forget what I say

Thursday, October 19, 2006

 

Go My Own Way?

Ξύπνησα σήμερα το πρωί και ένιωσα την παρόρμηση να ακούσω αυτό το κομμάτι.
Είναι ασύλληπτο το τι συνειρμούς που μπορεί να κάνει το μυαλό όταν αναζητά χωρίς προφανή λόγο και αιτία να ακούσει ένα συγκεκριμένο τραγούδι.
Λογική δεν υπάρχει.
Γιατί άλλωστε;...

Loving you
Isn't the right thing to do
How can I ever change things
That I feel
If I could
Maybe Id give you my world
How can i
When you won't take it from me
You can go your own way
Go your own way
You can call it
Another lonely day
You can go your own way
Go your own way
Tell me why
Everything turned around
Packing up
Shacking up is all you wanna do
If I could
Baby I'd give you my world
Open up
Everythings waiting for you

Wednesday, October 18, 2006

 

Coloma

O Rob Taylor και ο Alex Paulick -δηλαδή οι Coloma- είναι αγγλάκια αλλά μένουν στην Κολωνία της Γερμανίας, έχουν κυκλοφορήσει τρία albums μέσα στα zeroes, "Silverware", "Finery", "Dovetail" και έχουν τόσο ρομαντισμό στα τραγούδια τους όσον προϋποθέτει η αφαιρετική αισθητική τους.
Λείες επιφάνειες και συγκρατημένα βλέμματα, εικονοπλαστικότητα, στίχοι μεταξύ αυτάρεσκου και πικρά ουσιαστικού...

Αν σου αρέσει ο NeilYoung και οι Pearl Jam μην κοπιάσεις.
Αν ζεις για τα charts, μην πλησιάσεις καν.
Αν η americana είναι ό,τι πιο ενδιαφέρον, πιστεύεις ότι βγήκε στη μουσική των zeroes, άλλαξε σελίδα.
Αν πάλι το "Black Celebration" είναι το μυστικό σου password για τον κόσμο... οι Coloma είναι κολλητοί σου, απλά δεν το ήξερες ως σήμερα.

Tuesday, October 17, 2006

 

Κοίτα τι έκανες

Μετά από το Θρυλικό Γιάννη κατέληξα κάπως έτσι.

Τι θα μπορούσε να είναι αυτή η σκια:

a. Εξώφυλλο ενός σπάνιου maxi single των Cocteau Twins

b. Αφηρημένη αρνητική φωτογράφιση ενός θετικού ανθρώπου

c. Η βάση για ένα μετεκλογικό installation art project.

d. Cutiescabs σε εσωτερικό μονόλογο.

 

Γιάννης Θρύλος

...Όταν τον πρωτάκουσα αισθάνθηκα τη ζεστή φωνή του να διαπερνάει... ό,τι διαπερνιέται μέσα μου...
Ο John Legend ταυτίστηκε με την πιο εύθραυστη φάση της ζωής μου.
Τη φάση που εκκρίνονται υγρά αισθήματα και έγχρωμα πάθη.

Ο John Legend τραγουδάει όπως κανένας άλλος από τη γενιά του.
Τραγουδάει σαν να έχει σπίτι του pick up και ξύλινη επένδυση στο καθιστικό.
Νομίζεις ότι οι συσκευές στο σπίτι του έχουν στρογγυλεμένες γωνίες...
Έχεις την αίσθηση ότι τραγουδάει για σένα γιατί κάπως σε είδε και τον ενέπνευσες να σου πει αυτά που σας ενώνουν.

Ή αυτά που σας χωρίζουν δια παντός.

Και τι τραγουδάει...

Baby when I used to love you
There's nuttin that I wouldn't do
I'd twist through the fire for you
Anything you asked me to
But I'm tired of living this lie
It's getting harder to justifyI realize that
I just don't love you
Not like I used to


Πικρό;
Έτσι πρέπει γιατί έτσι είναι αληθινό.

Τώρα που ο John Legend κυκλοφορεί καινούριο δισκάκι ("Save Room", όπως... "Κάνε Χώρο"), ο καφές το πρωί είναι πιο έντονος.

Το πρώτο single "Once Again" είναι καταπληκτικό και ξεκινάει με το δίστιχο που σου θυμίζει ότι δεν είσαι μόνος σου:

The first time we ever got a chance to be alone we knew
That it was wrong to do


Κατέχει ο Γιάννης... και τολμάει να στο λέει.

 

Tα 52 πιο καταθλιπτικά τραγούδια όλων των εποχών...

...είναι τα παρακάτω σύμφωνα με το βιβλίο του Tom Reynolds,
"I Hate Myself And I Want To Die".
Το συστήνω ανεπιφύλακτα.
Ο τύπος είναι μια ανελέητη ευφυία.

52. Dan Fogelberg Same Old Lang Syne
51. Bobby Darin Artificial Flowers
50. Joy Division Love Will Tear Us Apart
49. Mark Dinning Teen Angel
48. Smashing Pumpkins Landslide
47. Emerson, Lake And Palmer Lucky Man
46. Billy Joel Captain Jack
45. R Dean Taylor Indiana Wants Me
44. Dr. Hook And The Medicine Show Sylvia’s Mother
43. Gordon Lightfoot The Wreck Of The Edmund Fitzgerald
42. Zager And Evans In The Year 2525
41. Everybody Send In The Clowns
40. Mariah Carey Without You
39. Vicki Carr It Must Be Him
38. Gilbert O’ Sullivan Alone Again (Naturally)
37. Hootie And The Blowfish Let Her Cry
36. Janis Ian At Seventeen
35. Kiss Beth
34. The Carpenters Goodbye To Love
33. Melissa Manchester Don’t Cry Out Loud
32. Barry Manilow Mandy
31. J Frank Wilson And The Cavaliers Last Kiss
30. The Doors The End
29. Whitney Houston I Will Always Love You
28. Counting Crows Round Here
27. Richard Harris MacArthur Park
26. Phil Collins In The Air Tonight
25. John Prine Sam Stone
24. Evanescence My Immortal
23. Neil Diamond & Barbra Streisand You Don’t Bring Me Flowers
22. Bruce Springsteen The River
21. Ray Peterson Tell Laura I Love Her
20. Celine Dion All By Myself
19. Loretta Lynn Women’s Prison
18. The Cure Prayers For Rain
17. The Verve Pipe The Freshmen
16. Bette Midler The Rose
15. Don Williams Maggie’s Dream
14. Pink Floyd Comfortably Numb
13. Ben Fold Five Brick
12. Kenny Rogers & The First Edition Ruby, Don’t Take Your Love To Town
11. Metallica One
10. The Jim Carroll Band People Who Died
09. Marianne Faithful Sister Morphine
08. Nine Inch Nails Hurt
07. Billie Holiday Strange Fruit
06. Bloodrock D.O.A.
05. Terry Jacks Seasons In The Sun
04. Bonnie Tyler Total Eclipse Of The Heart
03. Bobby Goldsboro Honey
02. Harry Chapin The Shortest Story
01. Newsong The Christmas Shoes
΄
Προσθέστε κατά βούληση τα δικά σας να φτιαχτεί η απόλυτα depressive list...

Sunday, October 15, 2006

 

The Guillemots . Through The Windowpane


Πέντε λόγοι για να λατρέψετε αυτό το album

- είναι πρωτότυπο (δεν έχετε ξανακούσει παρόμοιο ούτε σε τραγούδια, ούτε σε στίχους ούτε σε παραγωγή)

- είναι μελαγχολικό (αλλά με την ωραία μελαγχολία, όχι την άλλη τη μίζερη)

- είναι πολυεθνές (βρετανικό πιάνο, βραζιλιάνα κιθάρα, σκοτσέζικο percussion, καναδέζικο μπάσο – δεν είναι το γκρουπάκι της γειτονιάς)

- είναι παρορμητικό (από alternative κιθαριστική pop μέχρι επικοί wide open ύμνοι - καλύπτεται όλη η ενδιάμεση γκάμα)

- είναι αληθινό (ο τραγουδιστής Fyfe Dangerfield εννοεί κάθε στίχο που τραγουδάει. Σου σηκώνεται η τρίχα.)

Πέντε λόγοι για να στενοχωρηθείτε με αυτό το album:

- είναι έντεχνο (πάντα καιροφυλακτεί στη γωνία η μαύρη καταχνιά)

- είναι στον κόσμο του (ο οποίος συχνά δεν συναντιέται με τον δικό σου)

- είναι ακαταχώρητο (αν προσπαθήσετε να περιγράψετε πώς είναι θα καταφύγετε σε τομές μεταξύ Tindersticks, Rufus Wainwright, Keane, Lee Hazlewod, James. Και πιστέψτε με αυτό δεν είναι καλό.)

- είναι απεγνωσμένο (ο Fyfe τραγουδάει σαν πληγωμένος εραστής του Tim Booth)

- είναι επικίνδυνο (στίχοι όπως “so I’m leaving my best friend, just for the hell of it, just for the sake of it, but how much I loved you” είναι ποινικό αδίκημα)

http://www.guillemots.com/

Friday, October 13, 2006

 

Snow Patrol . Eyes Open



Πέντε λόγοι για τους οποίους αξίζει να ακούσετε το νέο album των Snow Patrol.

- είναι θυελλώδες συναισθηματικά (το τι γίνεται στιχουργικά είναι απερίγραπτο. Δηλαδή το “Make This Go On Forever” μπορεί να σκοτώσει.)

- είναι κελαριστό (κυλάει τόσο αβίαστα που στο τέλος σηκώνεσαι μουδιασμένος… και με την ανάμνηση του “Chasing Cars” να σε μαχαιρώνει)

- είναι ερωτικό (ραγισμένες καρδιές, πικραμένα περιστατικά, ψυχικά πένθη, όλα αλέθονται γλυκά)

- είναι απόλυτα crossover (πιάνει αμπάριζα από το soft rock και φτάνει μέχρι το κιθαριστικό alternative rock, με μοναδική ευκολία)

- είναι εμπορικά πετυχημένο (μέσα στη μαυρίλα του αμερικανικού chart φαντάζει σαν την εκδίκηση της μελαγχολίας)

Πέντε λόγοι για τους οποίους ΔΕΝ αξίζει να ακούσετε το νέο album των Snow Patrol

- είναι ντε και καλά λυπημένο (στον πλανήτη των Snow Patrol έχει ξεχάσει να ανατείλει)

- είναι τετριμμένο (από America μέχρι Coldplay και από Bread μέχρι Travis η απόσταση έχει διανυθεί πολλάκις στο παρελθόν)

- είναι μαύρο (όλη η αίσθηση του album, εικαστική και ηχητική, είναι ασπρόμαυρη. Το χρώμα έχει εξωστρακιστεί μέχρι νεωτέρας).

- είναι επίπεδο (οι κιθάρες κελαρίζουν, τα φωνητικά γκρινιάζουν, η παραγωγή μπαίνει στο ρελαντί – πουθενά δεν το παίρνουν “αλλιώς”.)

- είναι υπερφιλόδοξο (πώς σας είπαμε;)

http://www.snowpatrol.net/

Thursday, October 12, 2006

 

Charlottte Gainsbourg 5:55


5 λόγοι για τους οποίους αξίζει να ακούσετε το ντεμπούτο album της διάσημης γαλλίδας κόρης:

- είναι ατμοσφαιρικό (τα τραγούδια των Air δεν αφήνουν περιθώρια μεγάλης αμφισβήτησης)


- είναι κομψό (σαν πασαρέλα των Commes Des Garcons)

- είναι σημερινό (τόσο μεταμοντέρνο όσο και chanson)

- είναι συναισθηματικό (ε τι θα ήταν με τα στιχάκια του Jarvis Cocker και του Neil Hannon;)

- είναι γάργαρο (κυλάει σαν νερό, αλήθεια λέω)

5 λόγοι για τους οποίους ΔΕΝ αξίζει να ακούσετε το ντεμπούτο album της διάσημης γαλλίδας κόρης:

- είναι δήθεν (τόση αγγλογαλικούρα πια...)

- είναι άφωνο (η Charlotte καμώνεται ότι τραγουδάει αλλά δεν...)

- είναι δεύτερο (μετά τους Mono, τους Air, τους Saint Etienne, τους Broadcast, την Francoise Ηardy και την Claudine Longet, νομίζετε ότι αυτός ο ήχος μπορεί να ακουστεί πρωτότυπος;)

- είναι ψωνισμένο (νομίζει ότι κατέχει τα κλειδιά της ηχητικής απόλαυσης. Δεν τα κατέχει. Και οι Air μάλλον κράτησαν τα καλύτερα τραγούδια τους για το επόμενο album τους.)

- είναι υπερβολικά κοριτσίστικο (όχι όμως girl power, αλλά girl weakness)

http://www.charlottegainsbourg.net/

Wednesday, October 11, 2006

 

Two Sides Always...


This page is powered by Blogger. Isn't yours?