Saturday, March 10, 2007
Top 5 to get and to avoid...
to get...
01. Feist - The Reminder
02. The Bird And The Bee - The Bird And The Bee
03. LCD Soundsystem - Sound Of Silver
04. Shins - Wincing The Night Away
05. Tracey Thorn - Out Of The Woods
to avoid...
01. Air - Pocket Symphony
02. Jay Jay Johanson - The Long Term Physical Effects Are Not Yet Known
03. The Chromatics - In Shining Violence
04. Bloc Party - A Weekend In The City
05. Kristin Hersh - Learn To Sing Like A Star
Labels: top 5
Wednesday, February 21, 2007
Saved
Όχι, με αυτόν τον τίτλο δεν αναφέρομαι σε κείνο τον άθλιο, χριστιανικό δίσκο του Bob Dylan αλλά στα τραγούδια - "σανίδες σωτηρίας". Έχω πολλά τέτοια. Υπάρχουν στιγμές που αισθάνεσαι ότι δεν υπάρχει περίπτωση να σωθείς από κάτι, ότι είναι αδύνατον να γλιτώσεις από μια κατάσταση, ή ότι όπου νάναι θα σε μαζέψουν από τα πατώματα. Σε αυτές τις στιγμές, η ανθρώπινη πρακτική βοήθεια είναι αδύνατη. Μάταιη. Διότι το μυαλό σου παίζει παιχνίδια και νιώθεις ότι δεν είναι ρεαλιστική η οποιαδήποτε βοήθεια.
Εκεί λοιπόν μπαίνουν κάποια τραγούδια και σου προσφέρουν τη διέξοδο ή έστω μια ελπίδα.
Ένα τέτοιο από τα πολλά που έχουν λειτουργήσει στη δική μου περίπτωση είναι και το "One Day" της Bjork. Το καλοκαίρι του 1993 ήταν πολύ πνιγηρό για λόγους προσωπικούς. Ένιωθα ότι ο κόσμος έχει σταματήσει κάπως και ότι περπατάω πάνω στα ακίνητα ερείπιά του, χωρίς να έχει ιδιαίτερη σημασία. Ήταν Αύγουστος, φρικτός από τη ζέστη και τα δρομολόγιά μου περιορίζονταν ανάμεσα στην παραλία και στο εξοχικό μου. Από τις 2.00 το μεσημέρι μέχρι περίπου τις 6.00 το απόγευμα βρισκόμουν στην παραλία και με ένα μόνο διάλειμμα μεταξύ 4 με 5 στο οποίο άκουγα τον Πετρίδη στο Α΄πρόγραμμα, οι υπόλοιπες ώρες ήταν αφιερωμένες σε επιλογές μου στο discman.
Τα περισσότερα τραγούυδια λειτουργούσαν επιδερμικά ευχάριστα. Δεν έκαναν σπουδαία δουλειά. Απλά παρέα.
Το "One Day" όμως, από το "Debut" της Bjork λειτουργούσε σαν βάλσαμο. Έδινε εκείνη την ώθηση ελπίδας και αισιοδοξίας που είχα ανάγκη, χρωματίζοντας τον ορίζοντα (απέναντι στον Ταϋγετο) με τα χρώματα που ήταν κατάλληλα. Ήταν μια κατάσταση που δεν επικοινωνείται εύκολα. Ούτε γίνεται να αφηγηθεί.
Η Bjork ήταν κάθε απόγευμα εκεί να με διαβεβαιώνει ότι "one day it will come all true" και ότι "I can feel it"... Η πειθώ στη φωνή της δεν μου άφηνε περιθώρια αμφισβήτησης. Είχε ένα τρόπο να με σώζει κάθε μέρα.
Labels: τραγούδια σωτηρίας
Tuesday, February 20, 2007
Bigger than life
Με αφορμή το video των Klaxons, "Golden Skans" θυμήθηκα τους πρωτογενείς εκείνους λόγους που η pop είναι τόσο ακαταμάχητη. Για να είμαι ακριβής, τους επιβεβαίωσα.
Διαβάζω στον Τύπο, όλο το hype που τους περιβάλλει και δεν μπορώ παρά να χαμογελάσω ειρωνικά με όλα τα τερτιπάκια που έχουν επινοηθεί από τα τμήματα του marketing ή από τα αγγλικά περιοδικά: the nu rave, οι καινούριοι τάδε, οι αυριανοί δείνα... Είναι τόσο ανόητα... άσχετα αν διασκεδάζω με αυτά και γω ή καμμία φορά, γίνομαι και μέρος τους.
Διαβάζω στον Τύπο, όλο το hype που τους περιβάλλει και δεν μπορώ παρά να χαμογελάσω ειρωνικά με όλα τα τερτιπάκια που έχουν επινοηθεί από τα τμήματα του marketing ή από τα αγγλικά περιοδικά: the nu rave, οι καινούριοι τάδε, οι αυριανοί δείνα... Είναι τόσο ανόητα... άσχετα αν διασκεδάζω με αυτά και γω ή καμμία φορά, γίνομαι και μέρος τους.
Όλο το θέμα με τους Klaxons ή τους κάθε Klaxons που είναι της προκοπής, ή έστω οριακά της προκοπής, είναι ότι πραγματικά αποτελούν το απόλυτο dead sexy, νέο γκρουπάκι και το "Golden Skans" δεν έχει αλήθεια σημασία αν μοιάζει πιο πολύ με Flowered Up ή World Of Twist ή ακόμα με Happy Mondays. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι κινούνται "αγέρωχα" στην στρατόσφαιρα, έχουν όπλο το γαμάτο ερωτισμό τους και αγρεύουν εύκολα τα θύματά τους από τους υποψιασμένους θαμώνες των συναυλιών τους, ή τους ανυποψίαστους θεατές τους στο youtube. Δεν είναι δύσκολο να πάθεις αυτισμό με το ρεφρέν τους, όχι επειδή τόσο είναι γαμάτοι συνθέτες, όσο επειδή νιώθεις με τις περισσότερες αισθήσεις σου, ότι το τραγουδούν με φωνές που πηγάζουν από τα υπογάστριά τους.
Ούτε και αυτοί δεν καταλαβαίνουν καλά καλά πώς διάολο γίνεται και ιονίζουν την ατμόσφαιρα σε αυτό το ταινιάκι. Το σημαντικό είναι ότι το καταφέρνουν.
Ούτε και αυτοί δεν καταλαβαίνουν καλά καλά πώς διάολο γίνεται και ιονίζουν την ατμόσφαιρα σε αυτό το ταινιάκι. Το σημαντικό είναι ότι το καταφέρνουν.
Και αυτό, ξέρετε, είναι το μεγαλύτερο από τη ζωή στοιχείο τους, το οποίο ελάχιστοι θα συνειδητοποιήσουν (αυτοί που ακόμα μπορούν να ερωτεύονται) και ακόμη λιγότεροι θα καταφέρουν να το "επικοινωνήσουν" (αυτοί που μπορούν να μετουσιώνουν τα ενεργειακά ρευστά τους σε λέξεις).
Μεγάλο πράγμα η αδρεναλίνη...
Μεγάλο πράγμα η αδρεναλίνη...
Labels: the nu rave, αδρεναλίνη
Tuesday, February 13, 2007
Γιατί ποτέ η δημιουργικότητα δεν συμβαδίζει με το οικονομικό ώφελος?
Πώς είναι φτιαγμένη έτσι η νόρμα, ώστε όταν νιώθεις δημιουργικά να είσαι σχεδόν πεπεισμένος ότι δεν υπάρχει περίπτωση το αποτέλεσμα αυτής της δημιουργικότητας να σε συντηρήσει στην επιβίωση?
Γιατί πάντα οι πιο έξυπνες ιδέες επαγγελματικής προκοπής είναι άχαρες?
Γιατί είναι πολυτέλεια του ευ ζειν το να είσαι "σε πλήρη επαφή" με τον εσωτερικό σου εαυτό και όχι ένα αυτονόητο?
Labels: Creativity
Friday, February 02, 2007
Πρώιμη Ψύχωση
Σήμερα βρέθηκα σε ανάδρομη σκέψη.Για κάπως ακαθόριστους λόγους βρέθηκα στο παρελθόν το 1978. Θυμήθηκα το πρώτο lp που αγόρασα και ανακάλεσα (κομψό συνώνυμο του “μυρήκασα”…) το συναίσθημα εκείνο. Καθοριστικό και αδιαπραγμάτευτο.
Η εκπομπή του Γιάννη Πετρίδη ευθύνεται φυσικά για την αγορά μου. Και συγκεκριμένα το “Like Clockwork”, ένα single που στα σχεδόν προεφηβικά, τότε, αυτιά μου ακουγόταν ως επαναστατικό τραγουδάκι αλλά με singalong ρεφρέν (αυτό το “ay ay ay…” μου θυμίζει ακόμα τραμπάλα και το “tick tack, tick tack” της εισαγωγής είναι ταυτισμένο με μια υπόσχεση που γιγαντώνεται) και έναν τραγουδιστή που ασυναίσθητα, φαντάζομαι, έπαιρνε τις διαστάσεις ήρωα του δρόμου.
Δεν έχω απαντήσει ακόμα στο γιατί…Όταν βγήκα από το δισκοπωλείο (ABC το έλεγαν – σήμερα είναι κατάστημα με χριστιανικούς πίνακες!) κρατώντας το “A Tonic For The Troops” των Boomtown Rats δεν είχα καταλάβει και πολλά πράγματα για το τι θα ακολουθούσε στο απώτερο μέλλον. Αυτό που ένιωθα όμως ήταν ότι κρατάω κάτι πολύτιμο και με μεγάλη αξία. Aκούγοντάς το στο σπίτι ξανά και ξανά (και ξανά και για μια φορά ακόμα…) ένιωθα ότι το ρουφάω όχι μόνο με τα αυτιά μου αλλά με όλους τους πόρους μου. Ο Geldof έμπαινε στο σύστημά μου από παντού – ήμουν κάπως σαν ανοχύρωτη πόλη ή μάλλον σαν κάποιος που προσγειώνεται στο μέσον μιας πολύβουης πόλης και σιγά – σιγά πιάνει τον εαυτό του να γοητεύεται και από τα κτίρια που βλέπει…
Το πρώτο ήταν το “Like Clockwork”, το δεύτερο που με γοήτευσε, το τεράστιο και πολυδαίδαλο “Rat Trap”, το τρίτο το “Living In An Island” (ένα υπερχαρούμενο hoping στα δικά μου αυτιά), μετά το “(I’ve Never Loved) Eva Brown”… Ένα – ένα τα ψηλά κτίρια άρχιζαν να παίρνουν μορφές και να δείχνουν το καθένα, την πραμάτεια του… Η ψύχωσή μου ήταν τέτοια με εκείνο το album που το τραγουδούσα παντού… με αυτοσχέδια στιχάκια – συχνά αρλούμπες που με βόλευαν για να μιμούμαι τους πραγματικούς στίχους. Άρχισα να μιμούμαι τα “ψηλά κτίρια” – φυσικά η επαφή χανόταν με τους γύρω μου όταν άκουγαν κάτι περίεργους ήχους να βγαίνουν από το στόμα μου και εκφράσεις που γενικά, δεν δικαιολογούνταν στο συγκροτημένο περιβάλλον ενός σχολείου, μιας γειτονιάς, ή ενός σινεμά… I’ve never loved Eeeeeeeeeeeeeeeva Broooooooown…
Το “A Tonic For The Troops” το ξαναγόρασα σε cd όταν επανακυκλοφόρησε μαζί με τον υπόλοιπο κατάλογο των Boomtown Rats (τα υπόλοιπα πέντε albums τους δηλαδή). Δεν το ξανάκουσα όμως όταν το έφερα στο σπίτι.Το digipack με τρόμαξε. Ενισχυμένο. Deluxe. Remastered. Με πρόσθετα κείμενα…Αισθάνθηκα σαν να κάνουν αναπαλαίωση στα “ψηλά κτίρια”, σαν να τα φωτίζουν και να τους περνούν ένα lifting στις προσόψεις και ένα botox στα μπαλκόνια. Όμορφα. Αλλά όχι απαραίτητα.
Monday, January 08, 2007
Απαγορευμένα τραγούδια Νο.1
Υπάρχουν τραγούδια "απαγορευμένα". Τραγούδια που ο οργανισμός μας τα έχει εξωστρακίσει σε σοβαρή καραντίνα, ως επικίνδυνα και εθιστικά ή ακόμα χειρότερα ως "βαρίδια" του παρελθόντος - από αυτά που σε γυρνούν με τη βία σε "μαύρες τρύπες".
Στονν καθένα μας τα "απαγορευμένα τραγούδια" είναι διαφορετικά. Οι λόγοι που έχουν "απαγορευτεί" ποικίλουν από άνθρωπο σε άνθρωπο.
Για παράδειγμα, στο δικό μου σύμπαν ένα απαγορευμένο τραγούδι είναι το "Can We Start Again?" των Tindersticks.
Είναι η αγωνία αυτού του τραγουδιού που "έχω απαγορεύσει" από τη δική μου ζωή, παρότι ο ρυθμός του είναι κόντρα σε αυτήν την διάθεση τού να "ξαναβρεθούμε" και να "ξαναξεκινήσουμε".
Το τραγούδι δεν παίζει στα players του σπιτιού.
So many times
I said that I love them
Looking over my shoulder at the door
So many timesI can't live without her
The wheel kept turning round
My feeling's changed
I went my own way
What can I say
To make you stay?
Cos in my dreams
They smother all over me
And I'm trying to explain
So many arms
Reach from my memories
Pull all at once
I'm lost amongst
The folds in their skin I did you wrong
But I'm sorry now
And I'll show you how
If you were here now
You couldn't change
you wouldn't understand
but I'm ready now I'm ready now
I'll make you proud I was your manand sing a song
but it's so ugly nowand I'll show you how cos I'm ready now
I'm ready now I'm ready now I'm ready now
Hey I'm ready now Can we start again?
so many times I said that I loved them
I'm ready now but I'm ready now
Can we start again?
so many timesI can't live without her
The years was more than I could bear
It's turning round
But in my dreams
Can we start again?
They smother all over me I'm ready now
And I'm trying to explain
Can we start again?
So many arms reach from my memory
The wheels kept turning round
Thursday, December 28, 2006
I fight evil with evil
Ragga :I fight evil with evilI fight evil with evilBelieve me how you found meTake away my self-esteemAnytime you're readyTricky :You don't, you don'tYou don't, you don'tYou don't, you you don't you don't wanna even tryRagga :I sleep, but get no rest.You scheme, but gods know best.Second trying, I was actually dying, ohohoh!When you drown in your devil's musicI did every need to use it.Tricky :You don't, you don'tYou don't, you don'tYou don't, you you don't you don't wanna even tryRagga :Trust you if you're trustfulUse you if you're usefulReally smooth, really evilAnd if you're here, and that is the reason.Giant strides, twelve tribesIt takes a second to wreck itSixty seconds, forget itI guess you dont hear me thoughTricky :You don't, you don'tYou don't, you don'tyou don't, you you don't wanna even tryRagga :I guess you dont hear me though,I'm not looking yours, I'm looking mineLooking so quiet but discreetEchoes to seeOn an unsuggested stream, unsuggested meanTake it to the top, unstable the timesUnstable the walkUnbearable, searable, popular demandFrom cradle to grave is Abel buried a manWith my moneys and the felons, we conquer a clearanceBuilding extensions of potentialBut I guess you don't hear me thoughTricky :You don't, you don'tYou don't, you don'tYou don't, you you don't you don't wanna even tryRagga :You don't, you don'tYou don't, you don'tEven wanna tryTricky :You don't, you don'tYou don't, you don'tYou don't, you you don't you don't wanna even tryRagga :oohhh ahhhYou don't, you don'tYou don't, you you don'teven tryTricky :You don't, you don'tYou don't, you don'tYou don't, you you don't you don't wanna even tryRagga :hmmmm
